Γράφει η Ιωάννα Μπαλάφα
Ο νόμος εδώ και τουλάχιστον πενήντα χρόνια, αναγνωρίζει τα παιδιά ως διακριτές οντότητες με δικαιώματα και νομική υπόσταση που δεν αποτελούν σιωπηλά πλάσματα των κοινωνικών καταστάσεων. Η ίδια η ελληνική εκπαίδευση ακυρώνει τα παιδιά ως πνευματικά ώριμα όντα καθώς αδυνατεί να διδάξει στις πραγματικές διαστάσεις την Παγκόσμια Ιστορία με τα βασικά κοινωνικά, αστικά, πολιτικά και πολιτιστικά δικαιώματα. Πώς κατακτήθηκαν και κυρίως πώς μπορούν να διατηρηθούν. Η εκπαίδευση για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δικαίωμα στην εκπαίδευση αλληλοσυμπληρώνονται ως ο ρεαλιστικός αντίκτυπος στην ανήλικη και ενήλικη καθημερινότητα. Όποιος γίνεται υπέρμαχος των παγκόσμιων ανθρώπινων δικαιωμάτων, γίνεται θεμελιωτής και υπερασπιστής της δικής του συνειδησιακής ελευθερίας που οδηγεί σε κοινωνίες λιγότερο άγριες, λιγότερο καταπιεσμένες.
Από την πορεία διεκδίκησης των γυναικείων δικαιωμάτων με συγκρούσεις στο βιομηχανοποιημένο κόσμο και τη ραγδαία αύξηση ριζοσπαστικών ιδεολογιών έως το δικαίωμα στη ζωή, με μια εκκωφαντική άρνηση της σύγχρονης σκλαβιάς, των ψυχικών και σωματικών βασανιστηρίων, το δικαίωμα στην έκφραση, στην ελεύθερη κίνηση, στην ελευθερία της σκέψης και στην εφαρμογή μιας πραγματικής δημοκρατίας που δεν θα αναμασιέται με λάθος τρόπους στα λάθος στόματα, να διδαχθούν πια τα παιδιά και οι νέοι τι πραγματικά σημαίνει το ιδανικό της ειρήνης και της αλληλεγγύης. Τι σημαίνει ουσιαστικός και δημιουργικός χρόνος και τι χαμένος χρόνος.
Οξύμωρο αλήθεια, όταν η ελληνική δημόσια εκπαίδευση αυτοπεριορίζεται και αυτολογοκρίνεται με κάθε δυνατό τρόπο ξοδεύοντας απροκάλυπτα το πιο σημαντικά χρονικό κομμάτι ενός ανθρώπου. Την παιδική και εφηβική ηλικία. Άνθρωποι αγωνίστηκαν και πέθαναν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε ένα συνεχή αγώνα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα καθώς, όπου καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα διακυβεύεται η ευτυχία και η ασφάλεια. Απαίτηση είναι μια παιδεία που θα υπενθυμίζει ότι ο οικουμενικός χάρτης δικαιωμάτων γεννήθηκε μετά το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και ότι όταν αυτό δεν ξεχνιέται, τότε όλο και περισσότεροι θα υψώνουν τη φωνή τους ενάντια στην αδικία και το έγκλημα κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Στο εσωτερικό του εκπαιδευτικού συστήματος αποκαλύπτονται οι τρόποι για μια υγιή κοινωνική ανάπτυξη που θα προστατεύει χωρίς φόβο τα αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα. Η θεωρία οφείλει να γίνει πράξη και οι αφηρημένοι κανόνες να εφαρμοστούν ως κριτήρια συμπεριφορών που θα απορρίπτουν αυτόματα το ρατσισμό και τη βία. Σεβασμός, ανάληψη ευθυνών, ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη και κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν κάνουμε λόγο για επιλογή αλλά για ξεκάθαρη υποχρέωση απαλλαγής κάθε αποκυήματος πνευματικής σκλαβιάς.
Αυτό σημαίνει πρόοδος και ωριμότητα, αυτό σημαίνει αξιοποίηση του χρόνου και επανακατάκτηση του χαμένου εκπαιδευτικού χρόνου. Να μελετώνται οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές διεκδικήσεις με σοβαρότητα και όχι με γελοιοποίηση όρων και ιδανικών. Η καταπίεση, η φτώχεια και η ανισότητα κινητοποιεί διεκδικήσεις που εκφράζονται με κάθε δυνατό τρόπο και μέσο κι έτσι οφείλει να αφιερωθεί περισσότερος εκπαιδευτικός χρόνος συζήτησης για τα περιεχόμενα και όχι για τις επικεφαλίδες. Υπάρχει σαφώς η δυνατότητα για ανάπτυξη κατάλληλου εκπαιδευτικού υλικού που θα χρησιμοποιείται όχι μόνο από τους εκπαιδευτικούς αλλά και από όσους εργαζόμενους εμπλέκονται με ομάδες νέων, από την αστυνομία και τους δικαστικούς υπαλλήλους όλων των βαθμίδων καθώς όταν ένα σύστημα, πόσο μάλλον όταν κάνουμε λόγο για ένα εκπαιδευτικό σύστημα, παλιώσει και φθαρεί τότε κάτι νέο και καλύτερο πρέπει να γεννηθεί στη θέση του. Ευάλωτες ομάδες ανθρώπων λόγω ιστορικών και κοινωνικών/πολιτικών συγκυριών, όπως παιδιά, γυναίκες, άτομα με αναπηρίες, μειονότητες, πρόσφυγες, πρέπει να μελετώνται. Για να εμπεδωθούν τα δικαιώματα πρέπει να ασκούνται καθημερινά και πάνω απ’ όλα να προωθείται με κάθε δυνατό τρόπο η διαπολιτισμική μάθηση και η ενδυνάμωση των μειονοτήτων μέσα από τη συμμετοχική εκπαίδευση.
Οι διάφοροι κυβερνητικοί και μη κυβερνητικοί οργανισμοί που ασχολούνται με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αναφορά των παραβιάσεών τους είναι πολλοί αλλά αν ο ίδιος ο εκπαιδευμένος πολίτης δεν αντιδρά τότε τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα από την παράνομη εμπορία ανθρώπων έως τον περιορισμό της ελεύθερης έκφρασης, θα συνεχίσουν να κυριαρχούν χωρίς την απαιτούμενη πολύπλευρη αντιμετώπισή τους.
Να δραστηριοποιούμαστε οι ίδιοι, να αναφέρουμε τις καταπατήσεις, να μη φοβόμαστε. Όταν η ελληνική καθημερινότητα είναι μια ατέρμονη καταπάτηση δικαιωμάτων, χανόμαστε στην πληροφορία, αγνοούμε ποιοι θεσμοί και νόμοι μπορούν τελικά να μας προστατεύσουν. Αν η κάθε παραβίαση και το κάθε ρατσιστικό έγκλημα από όσα τουλάχιστον βγαίνουν στη δημοσιότητα, γινόταν αντικείμενο μελέτης στις σχολικές αίθουσες, μπορούμε να υποθέσουμε τα θετικά αποτελέσματα όχι στα πλαίσια εκπαιδευτικών κηρυγμάτων αλλά ως κομμάτι σπουδής της ανθρώπινης συμπεριφοράς στη σημερινή κοινωνία. Πολλές φορές σε τέτοιες προσπάθειες μπαίνουν εμπόδια από τα σχολικά διοικητικά όργανα αλλά και από τους ίδιους τους γονείς.
Χωρίς εκπαίδευση για τα βασικά μας δικαιώματα δεν είναι καθόλου άξιο απορίας γιατί ο ρατσισμός, η βία και η έλλειψη δικαιοσύνης υπερτερούν στην Ελλάδα του 2014. Αντιστοίχως, το 2013 αποτέλεσε μια χρονιά ορόσημο για την εξέλιξη του ρατσιστικού φαινομένου στην Ελλάδα με τις αρμόδιες Αρχές να αποφεύγουν συστηματικά να θέσουν όρια και να αναγνωρίσουν δολοφονίες και περιστατικά ακραίας βίας και περιστατικών εγκληματικών πράξεων με βαριές σωματικές βλάβες. Συνεπώς, η ισότιμη οικονομική ανεξαρτησία, η ισότητα στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, η αξιοπρέπεια και ο τερματισμός της σεξιστικής και ρατσιστικής βίας παραμένουν επίκαιρα και σε μεγάλο βαθμό άλυτα ζητήματα.
Δίνεται ακατάπαυστα η εντύπωση ότι το αληθινό μέγεθος της καταπάτησης των ανθρώπινων ελευθεριών και δικαιωμάτων αγνοείται και αυτή είναι μια βαθιά αποτυχία της εκπαίδευσης που σταθερά απογοητεύει. Οι εκπαιδευτικοί έχουν ανάγκη από αποτελεσματικά μαθησιακά εργαλεία και υλικά επίσημα αναγνωρισμένα και όχι η άρτια εκπαίδευση να βασίζεται στις ευαισθησίες εκείνων των δασκάλων που αγωνίζονται ενάντια σε παράλογους εκπαιδευτικούς κανονισμούς να αξιοποιήσουν τον εκπαιδευτικό χρόνο για τη διδαχή αρχών που ανοίγουν τους σχολικούς ορίζοντες χωρίς να εγκλωβίζουν τη σκέψη σε στερεοτυπικές διαδικασίες.
Να εφαρμοστεί δηλαδή το δικαίωμα στην έκφραση και την ελεύθερη σκέψη στην ουσία του. Γιατί το πνεύμα κι η καρδιά δεν τιθασεύονται. Η μνήμη προστατεύει από την οδυνηρή επανάληψη των εγκλημάτων και αυτό μάλλον ακόμη δεν το έχουμε διδαχθεί. Όταν το μυαλό γεμίζει με φόβους χάνεται η ικανότητα για όνειρα και για σχέδια κάτι που διαφαίνεται σε μια Ευρώπη που φτωχαίνει οικονομικά και ηθικά ακυρώνοντας αιματηρές διεκδικήσεις αιώνων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον παγκόσμιο κοινωνικό ιστό. Οι ελευθερίες πρέπει να είναι εγγυημένες από το κράτος και τη λειτουργία του. Δικαιούμαστε ως ζωντανά και λογικά όντα την χαμένη μας αξιοπρέπεια και την επανακατάκτηση του χαμένου μας χρόνου.
(από το tvxs.gr)
