Γράφει η Ιωάννα Μπαλάφα
Ένα απόγευμα ένιωσα
ότι σε μια εικόνα αποτυπώθηκαν όλα τα προβλήματα αυτής της χώρας. Μια χώρα
μικρή, καθισμένη με το κεφάλι σκυμμένο, με τις επιθυμίες της θαμμένες, να
επαιτεί. ‘’Δώστε ό,τι έχετε ευχαρίστηση μπας και τη βγάλουμε και σήμερα’’.
Περνώντας τυχαία έξω
από το προαύλιο μιας εκκλησίας είδα τρία παιδάκια να παίζουν. Τα δύο κάθονταν
σε ένα πεζούλι ψηλά κι από κάτω στο πεζοδρόμιο το τρίτο παιδάκι καθόταν
κουλουριασμένο στη γωνία με το χέρι του απλωμένο προσποιούμενο το ζητιάνο και
το οποίο κατέβαλλε προσπάθειες να μην ξεσπάσει σε γέλια. Οι φίλοι του από πάνω
γελούσαν και του έλεγαν ‘’Μη γελάς ρε..δεν θα σε πιστέψουν!’’ Σαν η φτώχια να
είναι το μέλλον τους. Οι περαστικοί σχημάτιζαν ένα χαμόγελο αμηχανίας.
Λίγα λόγια λοιπόν που
δεν επιχειρούν μια συγκεκριμένη κοινωνιολογική ανάλυση, ούτε σκοπό έχουν κανένα
δίδαγμα για το τί κάνουν οι γονείς τους και πώς, για να προλάβω κάποιου τέτοιου
είδους σχόλια, ούτε μια αναλυτική συζήτηση των απόψεων για το ποιοι από
εκείνους που απλώνουν ικετευτικά το χέρι έχουν πράγματι ανάγκη και ποιοι είναι
‘’επαγγελματίες’’ επαίτες ή θύματα.
Αποτελούν όμως λόγια
απορίας και ανησυχίας καθώς δεν κρύβω ότι αυτή η εικόνα με συγκλόνισε. Είχα
σταθεί και τα κοίταζα, σκέφτηκα να τους μιλήσω αλλά δεν ήμουν σίγουρη για το τί
ακριβώς θα μπορούσα να τους πω, χωρίς να φανώ η έξυπνη δασκάλα ή η αυστηρή
ενήλικη που μπορεί να επεμβαίνει παντού. Ένιωσα ότι το πολύ-πολύ τα παιδιά θα
γελούσαν κι εγώ θα ερχόμουν σε ακόμη μεγαλύτερη αμηχανία. Εκείνη τη στιγμή
αποφάσισα τελικά να προσπεράσω όπως αντίστοιχα συνήθως προσπερνάμε τους
καθημερινούς εκατοντάδες επαίτες που κι εκείνοι έχουν σκυμμένο το κεφάλι και
δεν τους καλοβλέπουμε.
Θα μου πείτε, τα
παιδιά τις περισσότερες φορές αντιγράφουν και μιμούνται μέσω του παιχνιδιού όσα
βλέπουν γύρω τους. Μέσω του παιχνιδιού αναπαράγονται τα παγιωμένα συστήματα
σκέψης, ιδεολογίας και πραγματικότητας. Παράλληλα όμως, τα παιχνίδια οφείλουν
να προάγουν τη φαντασία και την αλλαγή καθώς τα σημερινά παιδιά που παίζουν
είναι οι αυριανοί ενήλικες που καλώς ή κακώς δεν θα μπορούν πια να παίζουν...
Τα παιδιά, οι έφηβοί
μας και οι νέοι μας, περνάνε δύσκολα και αποδεικνύεται καθημερινά πως αγωνίζονται
πιο σκληρά από εμάς και διατίθενται πολλές φορές να φτάσουν τα όριά τους για τα
όνειρά τους και την ελπίδα τους. Τα παιδιά και τους νέους πρέπει να τους ακούμε
να τους βλέπουμε και να τους σεβόμαστε. Σκοπός είναι να μπορούμε να εξηγούμε
στα παιδιά μας με όση ψυχραιμία μας έχει απομείνει ότι ο κόσμος σαφώς δεν ήταν
και δεν είναι αγγελικά πλασμένος και οι εικόνες γύρω τους που τους προκαλούν
ερωτηματικά, να απαντώνται με ειλικρίνεια και σοβαρότητα, χωρίς αυτό να
σημαίνει πως έχουμε όλες τις απαντήσεις σε κάποιο μαγικό κουτί που είναι πάντα
διαθέσιμο.
Αποδεικνύουν οι νέοι ότι
βάζουν το σώμα τους μπροστά, και εμείς κρυβόμαστε από πίσω γιατί φοβόμαστε τη
φυγή που φωνάζουν εκκωφαντικά! Τη φυγή από αυτό που ζούμε σήμερα. Τα παιχνίδια
πάντα κάτι διδάσκουν, ελπίζουμε όχι τον εμπαιγμό και την αδιαφορία σε μια κοινωνία που ήδη ακούμπησε το μη περαιτέρω
αυτής της αδιαφορίας και τη λεπτή γραμμή καταστροφής του ‘’ονειρεύεσθαι’’.
(στο protagon.gr)
